Alweer een jaar voorbij. Geen reden om te fuiven.
En bovendien al bijna herfst; ik zie het hier
vanuit mijn venster aan die ene populier
die kaal wordt na een zomer dwangneurotisch wuiven.

Ik hoor verlopen, vaal gevlekte golfslagkuiven
gedwee ter ziele gaan, bij jou daar aan de Pier;
ik voel een schrale bries, ik schat zo windkracht vier,
en zie een wolk voor 't laatste reepje maanlicht schuiven.

Mijn notenboom heeft in de storm zijn kruin verloren.
Hij wordt, als ik, van jaar tot jaar meer stam dan tak.
Kortom, het blijft de vraag: waartoe zijn wij geboren?

Maar sinds ik onlangs met een zielendokter sprak,
zie ik een stralend schijnsel aan de einder gloren:
het aura van een Redder, en zijn roepnaam is Prozac!



31-8-1994, iemands verjaardag in Scheveningen.
Hiroshige.